همایون سلحشور فرد، کارشناس ارشد آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت
همیشه تصور می کردم هدف از ورزش باید سلامتی و نشاط و شادابی و دستیابی به حال خوب در حوزه فردی و فرصتی برای ایجاد ارتباط مؤثر، تحکیم روابط دوستانه و تلطیف محیط جامعه در حوزه اجتماعی باشد؛ لذا وقتی که می دیدم در مسابقات فوتبال محله یا مدرسه برخی به شدت حرص و جوش می خورند و عصبانی می شوند و داد و فریاد راه می اندازند و پرخاشگری می کنند و گاهی حتی کار به فحاشی و درگیری کشیده می شود، به شدت متعجب و منزجر می شدم تا اینکه دربی شرم آور بهمن ماه سال 1373 اتفاق افتاد و باعث شد به طور کلی دندان علاقه و گرایش به این نوع ورزش را بکنم.
همان سال علی رغم اعلام همه نوع محکومیت علیه فوتبالیست های هنجارشکن از سوی کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، شاهد بودم که چند صباحی بعد، اجرای همه این احکام نادیده گرفته شد و مشخص شد که ظاهراً بنا نیست هیچ خط قرمزی برای رعایت اخلاق و آداب اجتماعی در این ورزش جدی گرفته شود.
این در حالی است که سابقه ورزش و تربیت بدنی ایران نشان می دهد که هدف غایی، نیل به سجایای اخلاقی، معرفت و بزرگواری بوده است (1) و «تربیت پهلوانی» غایت و مقصودِ «تربیت بدنی» و ورزش بوده است (2) اما علی رغم این الزامات سفت و سخت برای رعایت اصول اخلاقی و آداب پهلوانی در گذشته، متأسفانه در این دوران و به خصوص در بازی فوتبال می بینیم که جدی نگرفتن رعایت الزامات اخلاقی حتی باعث می شود یک فوتبالیست شاخص اخلاقی - که کاپ اخلاق به وی داده بودند و آستان قدس رضوی، خادم افتخاری اش کرده بود- در بی مبالاتی نسبت به رعایت اخلاق و آداب پهلوانی کارش به جایی برسد که خبرنگار شیرازی را مورد ضرب و شتم قرار دهد، با لگد به صورت تماشاگر اهواز شادکامي واقعي عزاداران حس...
ما را در سایت شادکامي واقعي عزاداران حس دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : 8salamat825 بازدید : 154 تاريخ : يکشنبه 16 بهمن 1401 ساعت: 18:47